lord ang sakit # 2 ( payaso)

Ok....I know medyo nonsense itong isusulat ko but i realy feel i need to do it..... sobrang ang dami ko ng dinadalang sakit sa aking puso ...and i know maybe this is the only way to let it out...



all my life i feel that i am alone...i am the only one carrying this burden....i faced almost all sort of trials in my life ...being rejected ...being hated....in my 19 years here on earth ...i feel all i have is suffering...i almost forget how to laugh...how to be happy. ever since puro sakit lang ang nararamdaman ko.....ang nanay ko di- tanggap ng pamilya ng tatay ko...pilit man nilang itago at ikubli iyon ...hindi naman ako mang-mang upang hindi ko mapansin ang bagay na iyon.....dumating ang panahaon na lagi nila akong kinukumpara sa mga pinsan ko...di man ganoon ang kanilanh intensyon sa palagy nila pero sobrang nasasaktan ako....kahit na ganun sila minahal at inintindi ko sila ...may mga bagay naman na maayos ang pakikitungo nila sa akin pero mas higit pa rin ang sakit na dulot nila....tanda pa din ng isip ko kung ilang beses umalis ang nanay ko dahil sa sakit at hirap na pilit niyang itinago....habang pinagmamasdan ko noon ang nanay ko kahit sa musmok kong isip ay nadudurog ang puso ko.....hindi pa din maalis kung ilang beses nag away ang magulang ko dahil sa pero...hindi ako galit sa tatay ko pero hindi ko din pwedeng tanggalin ang katotohanan na minsan para siyang hindi ama sa amin...masakit.. ilang beses na mas pinipili niya ang sugal at barkada na makasama kesa sa pamilya niya...hanggang dumating sa punto na nawasak ang pamilya ko...na sa sobrang manhid ko na ay wala na akong pakialam ..mas pinili ko nalang na ikubli ang sarili ko sa muka ng isang payaso. Nakatawa ngunit sa loob ay umiiyak. masaya ngunit malungkot . mas pinili ko nalang na maging mang-mang sa mga kaganapan nang buhay ko upang hindi ko maramdaman ang sakit...hanggang sa kasalukuyan halos walang ipinagbago...sa trahedya na nang yari sa buhay ng pamilya ko ang nanay ko pa din ang sinisisi kahit alam naman ng lahat na hindi siya ang tunay na may kasalanan. nasasaktan pa rin ako ngayun pagkatapos ng "unos ang mga kawawang nilalang ang nanatiling umiiyak dahil sa kidlat na dinala ng unos ang mga gamogamo naman ay nag sasaya dahil muling nabuo ang kanilang pamilya subalit ang mga kaawaawang nilalang ay nag tatago pa din dahil hindi kayang ipaglaban ng kawal ang kaniyang kaawaawang kaharian, ang mga nilalang ay nagtitiis nalamang sa kakarampot na liwanag na dala ng araw , patuloy na umaasa na minsan pagising nila handa na ang kawal upang ipaglaban ang kayamanan ..ang tanging yaman." Dumating na din sa punto na gusto ko ng sumuko..dahil hindi ko na kaya..pakiramdam ko walang nag mamahal sa akin at nag iisa lang ako . hindi ko na kaya ..hindi ko na kaya na makita nag pamilya ko na nasadlak sa dusa at wala naman akong mgawa, ang mga tao na dapat ay uunawa at mag magmamahal sila rin ay mga taong-paso , mga taong matigas at hindi tunay . hindi ko na kaya...pagod na ako......hanggang kailan ako, kame magtitiis ??? hindi man nila sabihin ay batid ko na hirap na din sila , pero hanggang kailang...tangi ko nalang iniasahan ay ang pangako NIYA , na sa bawat paghihirap at may kapalit na kaginhawaan..hanggang kelan ko isusuot ang maskara ng payaso?......LORD ANG SAKIT