lord ang sakit # 2 ( payaso)

Ok....I know medyo nonsense itong isusulat ko but i realy feel i need to do it..... sobrang ang dami ko ng dinadalang sakit sa aking puso ...and i know maybe this is the only way to let it out...



all my life i feel that i am alone...i am the only one carrying this burden....i faced almost all sort of trials in my life ...being rejected ...being hated....in my 19 years here on earth ...i feel all i have is suffering...i almost forget how to laugh...how to be happy. ever since puro sakit lang ang nararamdaman ko.....ang nanay ko di- tanggap ng pamilya ng tatay ko...pilit man nilang itago at ikubli iyon ...hindi naman ako mang-mang upang hindi ko mapansin ang bagay na iyon.....dumating ang panahaon na lagi nila akong kinukumpara sa mga pinsan ko...di man ganoon ang kanilanh intensyon sa palagy nila pero sobrang nasasaktan ako....kahit na ganun sila minahal at inintindi ko sila ...may mga bagay naman na maayos ang pakikitungo nila sa akin pero mas higit pa rin ang sakit na dulot nila....tanda pa din ng isip ko kung ilang beses umalis ang nanay ko dahil sa sakit at hirap na pilit niyang itinago....habang pinagmamasdan ko noon ang nanay ko kahit sa musmok kong isip ay nadudurog ang puso ko.....hindi pa din maalis kung ilang beses nag away ang magulang ko dahil sa pero...hindi ako galit sa tatay ko pero hindi ko din pwedeng tanggalin ang katotohanan na minsan para siyang hindi ama sa amin...masakit.. ilang beses na mas pinipili niya ang sugal at barkada na makasama kesa sa pamilya niya...hanggang dumating sa punto na nawasak ang pamilya ko...na sa sobrang manhid ko na ay wala na akong pakialam ..mas pinili ko nalang na ikubli ang sarili ko sa muka ng isang payaso. Nakatawa ngunit sa loob ay umiiyak. masaya ngunit malungkot . mas pinili ko nalang na maging mang-mang sa mga kaganapan nang buhay ko upang hindi ko maramdaman ang sakit...hanggang sa kasalukuyan halos walang ipinagbago...sa trahedya na nang yari sa buhay ng pamilya ko ang nanay ko pa din ang sinisisi kahit alam naman ng lahat na hindi siya ang tunay na may kasalanan. nasasaktan pa rin ako ngayun pagkatapos ng "unos ang mga kawawang nilalang ang nanatiling umiiyak dahil sa kidlat na dinala ng unos ang mga gamogamo naman ay nag sasaya dahil muling nabuo ang kanilang pamilya subalit ang mga kaawaawang nilalang ay nag tatago pa din dahil hindi kayang ipaglaban ng kawal ang kaniyang kaawaawang kaharian, ang mga nilalang ay nagtitiis nalamang sa kakarampot na liwanag na dala ng araw , patuloy na umaasa na minsan pagising nila handa na ang kawal upang ipaglaban ang kayamanan ..ang tanging yaman." Dumating na din sa punto na gusto ko ng sumuko..dahil hindi ko na kaya..pakiramdam ko walang nag mamahal sa akin at nag iisa lang ako . hindi ko na kaya ..hindi ko na kaya na makita nag pamilya ko na nasadlak sa dusa at wala naman akong mgawa, ang mga tao na dapat ay uunawa at mag magmamahal sila rin ay mga taong-paso , mga taong matigas at hindi tunay . hindi ko na kaya...pagod na ako......hanggang kailan ako, kame magtitiis ??? hindi man nila sabihin ay batid ko na hirap na din sila , pero hanggang kailang...tangi ko nalang iniasahan ay ang pangako NIYA , na sa bawat paghihirap at may kapalit na kaginhawaan..hanggang kelan ko isusuot ang maskara ng payaso?......LORD ANG SAKIT

lamentari...(Lord ang sakit)

i really think that i need to share this so that my mind will be at peace....this past few days after i went to a youth conference i feel that i am ignited with every talks i heard, but when i went home every thing turn up-side-down, i am back to the same-old-me,i feel that i dont get anything...then one time i had this feeling that every happiness was taken away.... I feel that i am not happy anymore with my life. When i went back to the so-called "real world" lahat bumalik sa dati wala nang natira sakin...para akong isang malaking epal sa mundo . "Lamentation" thats the word that comes to my mind... ahhh ...hindi ko alam kung ano ang problema ko..bakit kahit anung gawin ko bumabalik pa din ako sa dati...feeling ko ako mismo yung problema..tama! marahil ako mismo ang problema.... i want to kneel down and pray pero pakiramdam ko walang nakikinig sakin..pero patuloy pa din akong kumakapit sa " Faith " ko ahhh anu bang dapat kong gawin sa buhay ko nag dadasal naman ako ( minsan ) , nag confess na din ako ,worship , mass, lahat na pero bakit parang hindi ko alam kung may nakikinig sakin bakit patuloy ko pa din nararamdaman na walang kwenta ang buhay ko....patuloy akong nakikinig pero wala akong marinig....patuloy akong nag hahanap pero hindi ko pa din makita ,wala akong mahanap...hindi na ako masaya sa buhay ko....pero patuloy pa din akong maniniwala at kakapit kahit bulag at bingi ako ,patuloy ko pa din ang hahawakan ang puso ko ,.....pakiramdam ko walang nag mamahal sakin, pakiramdam ko ako lang mag isa....LORD ANG SAKIT!!!!!!!!!!......ahhh ayoko na pagod na ako......bakit paulit-ulit lang.....magiging ok ako tapos biglang babagsak..LORD ANG SAKIT!!!!!!!

nonsense

my first blog ...
im just wrote this blog so that i can start my first post...